Dagbók Bents: Reykjavík er partýborg hvort sem það er Airwaves eða ekki

Í dag eru bankar ekki lengur með óþarfa vesen eins og gjaldkera eða nokkurs konar þjónustu, þannig að það er nóg pláss fyrir málverkasýningar og tónleika.

Í aðdraganda hátíðarinnar var mikið talað um sniðgöngu og mótmæli útaf Icelandair og hælisleitendum, svo ég hálfpartinn vonaði að einhver myndi kasta fiskbúðing á þessi fígúratívu mannslífs málverk Karólínu Lárusdóttur og líma sig svo við míkrafónstandinn hennar Bríetar.

Enginn gerði það. Ég held að þessi tónlist sé svo yndisleg að það sé ekki hægt að vera reiður hérna. Bríet sýnir okkur enn eina ferðina af hverju hún er poppstjarna Íslands.

Það hefði samt verið gaman að sjá einhvern skvetta.

Fyrir utan rekst ég á Berndsen sem er loksins farinn úr bleiku peysunni sem hann er búinn að vera í alla hátíðina (nýja peysan er samt líka bleik). Við töltum á Fischersund þar sem Sin Fang og Kjartan Holm eru með útgáfuhóf.

Tónlistin er svona hljóðheims, ambient, bíum bíum bambaló stöff. Tónlist sem er ómögulegt að dansa við, en í troðninginum sé ég mann sem er að reyna. Ég held að þetta sé Hollywood leikarinn John Hawkes. Það meikar sens því ég veit að hann hefur áður verið á Íslandi. Kannski fær hann ekki nóg af draumkenndri tónlist og mosa í römmum.

Það er verið að að bjóða uppá snafs sem þau bjuggu til sjálf úr íslenskum lækningajurtum sem hafa legið í spíra. Það er allavega eitthvað í þessu sem er að lækna mig.

Staðurinn er stappaður af fólki og eini lausi stóllinn er báðum megin við vegginn. Týpískt.

Happy hour á 12 tónum þýðir það að bjórinn er 200 krónum ódýrari. Má það alveg? Þýðir happy hour ekki tveir fyrir einn eða sambærilegt?

Cyber, duglegasta fólkið á hátíðinni, eru að spila og það er svo gaman hvað þær eru óhræddar við að hoppa á milli stefna. Stundum er þetta seyðandi hvísl rapp á ensku, svo partí rapp á íslensku, núna hljómar þetta eins og Prodigy og allt í einu kemur Eurovision lag. En þetta passar samt allt saman. Þær dansa eins og Mata Hari eða kóbraslanga, ég dansa eins og gamall bíll í lausagangi.

Þetta væri fullkominn staður fyrir þjófnað.

Það er búið að vera stanslaust ball undarnfarna daga í plötubúðum miðbæjarins sem hluti af konseptinu Elskum plötubúðir og í þessum troðning væri svo létt að stela öllu. En þá væru þjófarnir bara með geisladisk í vasanum sem þeir vita ekkert hvað á að gera við. Sem væri refsing í sjálfu sér.

Ég held að 12 tónar séu eins og Hús máls og menningar, lítur út eins og verslun en er bara krá. Brynja hefði átt að byrja að selja bjór frekar en að hætta bara.

Árstíðir eru að spila í Gamla bíói og mér sýnist allir í hljómsveitinni vera með lokuð augun. Þeir radda hvorn annan, spila á hljóðfærin sín og syngja um fjöll. Smá eins og ef fullorðnir mormónar myndu stofna boyband. Ættu að heita Von Direction.

Gæi sem lítur út eins og David Blaine klárar grimmt fiðlusóló og allir í salnum klappa og flauta. Jújú, ætli þetta sé ekki alveg gaman.

Á Iðnó er norskur strákur sem kallar sig Metteson og hann með stóran krossfiskahatt. Hann syngur fallega, dillar mjöðmunum og finnst ógeðslega gaman að vera uppi á sviði. Þessi gæi var pottþétt pirrandi á göngunum í gaggó en það er ekki hægt að taka það frá honum að hann syngur eins og engill.

Ég held að ég hafi aldrei séð standandi trommara áður. Skrattar eru heitasta hljómsveitin á Íslandi í dag og auðvitað er Gaukurinn fullur af fólki. Kalli Ställborn er farinn úr að ofan áður en fyrsta lagið byrjar. Ég sé random náunga trýna sig og enginn virðist kippa sér upp við það. Sölvi lætur Já-Já-Já-Já-Já hljóma eins og Ódysseifskviðu. Hér er allt að gerast.

Ég held að fólk haldi að Skrattar séu þungarokk, en þeir eru meira eins og Reservoir Dogs soundtrakkið. Og myndin. Ef að myndin væri með tveimur Liam Gallagher í aðalhlutverki.

„I’m getting a little bit old“ segir Unnsteinn Manúel á Iðnó og glöggir lesendur vita að það gerir mig reiðan. Hann er samt svo ljúfur og fullkominn að reiðin endist ekki lengi. Það elska hann allir. Annars héti hann Umdeilt Manúel.

Hermigervill lítur út eins og Cereal Killer úr kvikmyndinni Hackers (1995) og er að spila tónlist sem hljómar eins og Wink (1995). Sem er smá skrítin blanda við söngin hans Unnsteins sem hljómar meira eins og Stjórnin (1995). En þegar ég held að sé búinn að fatta sándið þá kemur hann með smell sem bara Unnsteinn, Páll Óskar eða Daníel Ágúst gætu samið.

Og alltíeinu er þetta fullkominn staður.

Gummi Jör tísti í fyrradag „Hvað kom fyrir Iceland Airwaves? Það er bara í gangi og maður hefur varla orðið var við þetta?“ Sem væri smá eins og ef ég myndi segja „Er enski boltinn hættur? Ég hef ekki séð leik í mörg ár.“

Það þarf að pína sig út úr húsi til að hafa gaman og hvort sem þið eruð í AA eða HAHA þá er Reykjavík partýborg, hvort sem það sé Airwaves eða ekki.